Over wat je kunt leren van Wayne Dyer of emigreren naar een ander land
Wij zijn inmiddels een aantal keer geëmigreerd; van Nederland naar Curaçao, van Curaçao naar Sydney (Australië), en van Sydney weer terug naar Rotterdam. Ik heb hieruit twee belangrijke levenslessen opgedaan die ik graag met jullie wil delen. Juist nu de vakantie voor de deur staat zijn het misschien ook voor jullie twee interessante vragen om over na te denken.
Komen ze!
We gaan even terug naar de voorbereidingen van onze emigratie van Curaçao naar Sydney…
1. Wie zijn wij zonder al onze spullen?
De inboedel verschepen van Curaçao naar Sydney bleek een grote kostenpost te zijn. Bovendien hadden veel van onze spullen na zes jaar tropisch klimaat wel hun beste tijd gehad. Onze zogenaamde roestvrij stalen en kwalitatief hoogwaardige spullen waren verworden tot versleten, verpulverde of verroeste huisraad. Dus we besloten zo veel mogelijk te verkopen.
Na een campagne op de Facebook groepen, Marktplaats Curaçao, Vraag en aanbod Curaçao en Tweedehands Curaçao, verdwenen in rap tempo onze meubelen uit ons huis. Op een eiland waar alles geïmporteerd moet worden, het aanbod aan interieur- en designwinkels zeer schaars is en de levensstandaard voor veel gezinnen laag, is er een levendige handel en ruilmarkt in tweedehandsspullen. Als warme broodjes gingen onze spullen ‘over de toonbank’.
Het was trouwens bijna een voltijd taak om alle berichtjes en reacties te beantwoorden, bij te houden en zo eerlijk mogelijk te verkopen. Wie het eerst komt, die het eerst maalt, maar af en toe ging het mis en stond een teleurgestelde dame of heer op onze porch, omdat we het gereserveerde per ongeluk al aan een ander hadden meegegeven. Maar mijn dochter van 16 vond dit ‘winkeltje spelen’ wel leuk en bleek ook nog een goede onderhandelaar ;-)!
Het leverde een extra spaarpotje op voor de tickets, maar het deed wel iets met ons. Samen met alle spullen - van meubels, tot kleding, van servies en glaswerk tot boeken en speelgoed – vertrok immers een belangrijk deel uit ons leven. De met zorg aangeschafte spullen, over een periode van zo’n 20 jaar, zagen we gaan in de blije handen en tassen van hun nieuwe eigenaren. Mijn jongste zoons raakten helemaal enthousiast, want zij zagen dit als een goede stap in de richting van Sydney.
Dat waar we al ruim 2,5 jaar over spraken, kwam nu eindelijk in zicht: het ontdekken van een nieuw land, zoals mijn jongste van 9 jaar zegt, wanneer mensen hem vragen wat we dan eigenlijk in Australië gaan doen.
Maar mijn oudste zoon, de puber, werd er een beetje kribbig van. Moet dan allemaal nu zo snel? Nu is het ons huis helemaal niet meer.
Ikzelf had echt een vreemd en toch wel moeilijk moment, toen ik samen met mijn dochter tot twee maal toe met een afgeladen auto naar de ‘landfill’ –zeg maar de dumpplaats voor grof vuil- reed om een hele lading boeken weg te gooien.
De man die ons hielp de auto uit te laden, keek verbaasd en verwonderd naar de hoeveelheid boeken. “Een hele boekhandel!”, zei hij. En het was waar; mijn man en ik hadden sinds onze studietijd een enorme hoeveelheid boeken verzameld. Over architectuur, filosofie, psychologie, opvoeding, maatschappij & politiek, romans, dichtbundels….inderdaad een hele boekhandel. We reden de stortplaats af en ik keek achterom en was er stil van. Mijn dochter zei: “Daar gaat een heleboel kennis”. Ik wist dat we die meedragen in ons hoofd en in ons hart.
Maar vreemd was het wel, onze dierbare boeken daar te zien staan en de ‘vuilnismannen’ die er zelf ook vol ontzag naar stonden te kijken. Natuurlijk hadden we geprobeerd de boeken te doneren aan goede doelen of de lokale bibliotheek, maar gebrek aan mankracht, opslagruimte of organisatiegraad waren er de oorzaak van dat uiteindelijk niemand het kon aannemen. En ja, ons huis moest leeg.
We verhuisden naar een tijdelijke gemeubileerde vakantiewoning voor de laatste maand. En toen was het de kunst ons leven terug te brengen naar zes koffers (ieder één) van 23 kilo en 6 handtassen die voldoen aan de richtlijnen voor gewicht en afmetingen van American Airlines. En dat lukte aardig. De laatste spullen gaven we weg. Geen marktplaats meer.
En dat bracht ons bij de vraag:
Wie zijn wij nog zonder al onze spullen? Wat blijft er over zonder al die spullen waar we doorgaans- soms zonder dat we ons dat bewust zijn- onze identiteit aan ontlenen?
Wow, wat een existentiële vraag! We waren er allemaal even stil van.
Het antwoord vond ik tijdens het inpakken van de kinderboeken die we wel meenamen, waar ik stuitte op het boek van Dr. Wayne Dyer met als titel: “Het gaat om de binnenkant, 10 geheimen over geld en overvloed”, uitgegeven door Palaysia.
Je bent niet wat je hebt
Sommige mensen denken dat wat je hebt is wie je bent
En dat je aan speelgoed, kleren en auto iemands belangrijkheid herkent
Merkkleding, coole gympen en de laatste snufjes is wat iedereen wel hebben wou
Maar alle spullen die je hebt, zeggen helemaal niets over jou
Als je al je spullen weghaalt, wat zou er dan overblijven?
De goede dingen aan jou, die altijd bij anderen zullen beklijven
Je hulpvaardigheid, je humor en je vriendelijkheid
Jouw enthousiasme, je vriendschap en jouw creativiteit
2. Hoe gaan we om met angst voor het onbekende?
De tweede vraag die toen in volle omvang op ons afkwam was: hoe gaan we om met het onbekende? We waren immers nog nooit in Australië geweest, hadden nog nooit meer dan 20 uur in het vliegtuig gezeten, hadden nog nooit links van de weg gereden met het stuur juist weer rechts, waren nooit in Australië naar school geweest, noch hadden in het echt een kangoeroe gezien.
We hadden het allemaal, zo’n plotselinge angst die je overvalt, die je misselijk maakt en een heel raar gevoel in de buik geeft. En we gingen er allemaal verschillend mee om.
De één ging heel veel praten, de ander werd heel stil, de ander moest even naar de wc, de volgende werd om alles boos. Het was ook niet niks, wat we gingen doen. We somden ons actielijstje nog eens op (huis en auto voor de eerste maand geregeld, tickets geboekt, afscheidsborrel voorbereid, afspraak voor sleuteloverdracht gemaakt, medische dossiers opgehaald etc etc) en we fantaseerden over wat we gingen doen als we geland zouden zijn (auto ophalen en dan over de Sydney Harbour Bridge naar onze tijdelijke woning, de stad verkennen, wandelen, boodschappen doen!).
Glunderend deelden we onze opwinding. En dan o daar is ‘tie weer: die angst!
Zo spannend allemaal!
Ok, jongens aan de Valdispert, blijven ademen jongens, mama mediteren, papa opruimen, maar waar zijn we nu eigenlijk bang voor? Ook nu bleken we weer op hele wezenlijke zaken te stuiten. Bang dat er onderweg iets zou gebeuren en dat we dood zouden gaan, bang om uitgelachen of gepest te worden op onze nieuwe school, bang dat we het niet redden. Dat papa en mama geen werk vinden. Terwijl we door praten, blijkt dat niemand hier eigenlijk ècht bang voor is. We zijn al eerder geëmigreerd, we zijn al vaker van school en werk gewisseld. Het is meer de angst voor het onbekende.
En weer bleek een kinderboek van Dr. Wayne Dyer ons te kunnen helpen om woorden te geven aan onze gevoelens. In ‘Ik zweef door het leven, 10 geheimen voor kampioenen’ (ook weer uitgegeven door Palaysia), lezen we:
Verwelkom het onbekende
Verandering is iets goeds, het gebeurt elke dag
Het helpt je in je leven, dus begroet het met een lach
Iedere dag is anders, dat is zoals het hoort
Maar soms voelt het eng als je ritme wordt verstoord
Als je verandering omarmt, en het niet vreest
Is het leven een avontuur en de toekomst een feest
Ik wens jullie allemaal een fijne vakantie! āļøāļø
Is dit interessant voor jou?
Ik heb elke maand een paar plekken beschikbaar voor een gratis Clarity Call om met je te sparren over jouw plannen en dilemma's. Samen kijken we hoe ik jou het beste kan helpen. Dit aanbod geldt exclusief voor jou als ambitieuze, open-minded vrouw die meer uit zichzelf en haar bedrijf wil halen. In het gesprek geef ik je mijn ideeën over wat er voor jou mogelijk is.
Wil je eerst zelf checken of je op de goede weg zit?
Check dan hier de drie pijlers van een succesvol coaching bedrijf.
0 Comments