Ik voel me er altijd zo ongemakkelijk bij…
Ze keek me getergd aan en ik begreep haar. Ik heb ze regelmatig in mijn praktijk. Sterke vrouwen. Tenminste dat is wat anderen hen vaak zeggen: “Wat een sterke vrouw ben jij! Wat heb jij veel overwonnen, wat heb jij je zaken goed op orde. Hoe doe je het allemaal? En je komt zo zeker over. Je bent echt een inspiratie voor velen, zo krachtig”.
En dat is ook vaak wat de buitenwereld te zien krijgt: een vrouw die positief in het leven staat, die het ver geschopt heeft, vaak maatschappelijk succesvol is, keihard werkt, bergen verzet, energiek, daadkrachtig, sterk. Maar dat is niet altijd hoe het van binnen voelt. En dat maakt dat het ongemakkelijk wordt.
Ze zei: “Het is niet dat ik graag sterk wou zijn, of dat ik hard heb getraind om sterk te worden. IK HAD GEEN KEUS. Ik moest wel sterk zijn, ik moest overleven”. En daar zit meteen het knelpunt waar deze vrouwen vervolgens op vastlopen; altijd in de overlevingsstand.
Dit is de pijn van het onzichtbare kind, het kind dat om welke reden dan ook door de ouders of verzorgers niet werd gezien. Die hadden het te druk met hun eigen pijn, of met een ander kind in het gezin dat extra zorg vroeg. Dit is het kind dat het geloof aannam van “ik ben sterk, ik kan het aan, ik moet het redden”. Of: “Ik moet alles zelf regelen.” Mijn ervaring is dat degenen die sterk moesten zijn, meestal ook het gevoeligst blijken te zijn.
Als klein meisje passen ze zich aan, ze nemen de rol van verzorger op zich en leren zichzelf aan om de sterkste te zijn; ze beschermen anderen en ontkennen of verwerpen de eigen behoeften en gevoelens in het proces. Ze zijn als een hongerig kuiken, omdat ze als kind onvoldoende gevoed zijn door zorg, afstemming, spiegeling, warmte, aanwezigheid en onvoorwaardelijke liefde.
En vervolgens houden ze zichzelf vaak hongerig en vertellen ze steeds hetzelfde verhaal uit hun verleden. “Als ik het niet doe, doet niemand het; als ik instort, loopt alles in de soep; als het er echt op aankomt, sta ik er altijd alleen voor”.
Ze hebben geleerd dat hun behoeften er niet toe doen of dat het überhaupt niet oké is om behoeften te hebben. En als het protest niet werd gehoord of niet werd ontvangen, leren ze het naar beneden te drukken, het op te eten en zo keert het zich tegen ons. Dit kan eruit zien als het ‘brave meisje’, waar je je geen zorgen om hoeft te maken, altijd aardig, altijd glimlachend, maar vol wrok en zelfveroordeling, die moeite heeft om nee te zeggen.
Velen van ons zijn uitgehongerd. Als gevolg van de moeite die we hebben om de sterke emoties die emotionele uithongering met zich meebrengen, te verdragen, sluiten we ons van ons lichaam en gevoelsleven of verdoven we onszelf met allerlei vormen van verslavend gedrag.
We kunnen het verleden niet ongedaan maken. Datgene waar we het meest bang voor zijn (het verlies, het gebrek aan koestering), is al gebeurd. Wat we in plaats daarvan kunnen doen, is nadenken over de manieren waarop we onszelf voeden of hongerig houden in het heden.
Welke gedachten voed je? Welke gevoelens duw je naar beneden in plaats van ze toe te laten? Welke voedingsstoffen miste je als kind en op welke ongezonde manieren probeer je dat nog steeds op te vullen?
Heb je de behoefte om de connectie met je innerlijk kind te herstellen?
Dan is de Inner Child Challenge wellicht iets voor jou. Deze 5-daagse Inner Child Challenge laat je kennismaken met jouw innerlijk kind en helpt jou tot nieuwe inzichten over jouw patronen.
Is dit interessant voor jou?
Ik heb elke maand een paar plekken beschikbaar voor een gratis Clarity Call om met je te sparren over jouw plannen en dilemma's. Samen kijken we hoe ik jou het beste kan helpen. Dit aanbod geldt exclusief voor jou als ambitieuze, open-minded vrouw die meer uit zichzelf en haar bedrijf wil halen. In het gesprek geef ik je mijn ideeën over wat er voor jou mogelijk is.
Wil je eerst zelf checken of je op de goede weg zit?
Check dan hier de drie pijlers van een succesvol coaching bedrijf.
0 Comments